Fermenti (enzimi) u među su biološki katalizatori koji ubrzavaju različite hemijske procese pri razlaganju i sintezi materija u toku prerade nektara i sazrevanja meda.

U pčelinjem medu se nalaze različiti fermenti, uglavnom iz grupe karbohidrazida, koji dolaze u med s nektarom, iz pljuvačnih žlezda i mednog želuca pčela.

invertaza ili saharaza, koja preobraća saharozu u grožđani i voćni šećer; amilaza ili dijastaza — razlaže skrob na maltozu; maltaza — hidralizuje maltozu, glikozidaza — oksidiše glikozu;

Katalaza je biljnog porekla i potpomaže razlaganje vodonik-peroksida na vodu i kiseonik.

U medu su utvrđeni i fermenti proteaza i peroksidaza.

Za izgradnju fermenata i njihovu hemijsku aktivnost potrebne su belančevinaste materije (aminokiseline), vitamini, mineralne materije, fosforna kiselina i mikroelementi.

Sve ove materije nalaze se u pčelinjem među ili polenu.

Ustanovljeno je da kada pčele imaju dovoljne količine polena, njihov med je bogatiji fermentima.

Prvobitna Fararova košnica sastojala se od DB polunastavaka.

Kasnije su pčelari menjali dimenzije ramova, uglavnom povećavajući visinu, tako da danas nema tačno odredenih dimenzija ramova koje bi se smatra standardnim.

Većina pčelara, koji koriste ovu varijantu košnice, jedino su prihvatili dužinu rama koja odgovara dužini DB rama.

Samim tim i unutrašnje dimenzije tela iste su kao kod DB i iznose 456x456 mm, za košnicu sa 12 ramova.

Inače, pojedini pčelari koriste Fararovu košnicu i sa manjim brojem ramova.

Visina tela takođe varira i kreće se 160-200 mm.

Friš (fon) Karl — nemački biolog koji je, proučavajući život pčela, otkrio tajnu njihovog opažanja boja i oblika, njihove orijentacije u prostoru i tajnu njihovog međusobnog „sporazumevanja".

On je dugim posmatranjem i veoma veštim eksperimentima otkrio smisao „igre" pčela izletnica koje dolaze sa paše u košnicu i značaj te igre za život pčelinjeg društva.

Ta otkrića pružila su praktičnom pčelarstvu dragocena saznanja

Proučavanjima doktora Stojimira Mladenova utvrđeno je da svoje baktericidno, antimikotično, protistocidno i konzervirajuće dejstvo med duguje, osim svom složenom biohemijskom sastavu, pre svega prisustvu raznih antibiotičnih materija, tzv. fitoncida.

Fitoncidi dospevaju u med sa biljaka preko nektara i polena, medijike i smolastih materija.

Oni su u visokom stepenu isparljivi i prilikom zagrevanja meda jedan deo iščezne.

Zbog toga med koji je dugo stajao na visokoj temperaturi, kao i onaj koji je proizveden ishranom pčela šećernim sirupom, siromašan je u fitoncidima i ima slabo antimikrobno delovanje ili ga nema.